![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8064/temp.png)
Уладзіслаў Ахроменка (1965. 29. 01.). Сам пра сябе кажа так: «Жыву ва Ўкраіне, Чарнігаў, і пішу беларускай мовай. Бо беларус. Мару пра стрэльбу зь аптычным прыцэлам. Бо мару.
Прынята думаць, што сярод балеруноў ці не палова — гомасэксуалісты. Гэта нахабная і беспардонная хлусьня: гамасэкаў у сучасным харэаграфічным асяродку значна больш. А як жа балетнаму хлопчыку не сапсавацца, калі ад самога дзяцінства ён мае справу выключна зь дзявочым целам? І прытым — цалкам прафесійна: «падтрымкі» напоўаголеных партнёрак, групавухі ў гран-па, дуэтныя танцы, а нярэдка — і агульныя распранальні…
Вынікі абсалютна прадказальныя: па хуткім часе пекнае дзявочае цела набрыдае так, што ад яго ажно ванітуе! Яшчэ ў чатырнаццаць гадоў балетнаму хлопчыку мо і цікава патрымаць аднагрупніцу за кволую цыцку, у шаснаццаць ён яшчэ згодны пакласьці партнёрку ў свой ложак, а вось на заканчэньне харэаграфічнай вучэльні нават самая прыгожая дзеўка ўзбуджае яго куды менш, чым гінекалагічны рыштунак — загадчыка жаночай кансультацыі.
![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8065/temp.png)
Ну ня можа небарака глядзець на ўсіх гэтых прыгажунь у балетных пачках. Намацаўся ўжо маленькіх лебедзянятаў, нацягаўся тых спатнелых курыц уласнымі рукамі…
Але ж ёсьць, ёсьць у беларускай балетнай харэаграфіі і праўдзівыя мужчыны, і сапраўднае самаахвярнае каханьне!
На пачатку васьмідзясятых гадоў мінулага стагодзьдзя менская харэаграфічная вучэльня месьцілася на вуліцы Чарвякова, акурат непадалёк ад службовага ўваходу ў Тэатр Опэры і балета. Гамасэкаў сярод навучэнцаў практычна не было: збачэнскія тэндэнцыі Ніжынскага і Нурыева яшчэ не сапсавалі цнатлівую сьвядомасць беларускіх харэографаў.
На адзін з чарговых выпускаў прыяжджае ў менскую харэаграфічную вучэльню немалады маскоўскі танцор, народны артыст СССР, па сумяшчальніцтве — знакаміты на ўвесь тагачасны Саюз пэдэраст. Ён мае прымаць іспыты, ад яго шмат чаго залежыць. Ходзіць па рэпітыторыях, сядзіць у балетных клясах, наведвае ўсе касьцюмаваныя «прагоны»: прыглядаецца да выпускнікоў.
А хлопцы-харэографы на касьцюмаваных «прагонах» танчаць пераважна ў клясычных аблягальных трыко. Маскоўскі гамасэк глядзіць на ўсё гэта і ажно млее ад захапленьня: якая гармонія формаў, якая дасканаласьць плястыкі!
![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8066/temp.png)
Натуральна, хлопцы пачуваюцца ад тых паганых позіркаў, не раўнуючы як вясковыя кабанчыкі перад нагостранай швайкай.
Па хуткім часе зьбірае гэты знаны маскоўскі гомасэксуаліст самых прыгожых харэаграфістаў-натуралаў. Вжыкае па пазногцях манікюрнай пілачкай, самазакахана паглядае ў люстэрка і ненавязьліва так прапануе: заўтра выпускны канцэрт, я ж з вашымі выпускнікамі і выпускніцамі фрагмэнт «Спартака» Хачатурана буду танчыць, дык вельмі хацеў вас, вас, вас, і яшчэ вось вас, маладыя людзі, запрасіць пасьля канцэрту ў госьці, ва ўтульны нумар гатэлю «Плянэта». Ды не, што вы, проста пагаворым, я вам пра традыцыі ленінградзкай Ваганаўскай вучэльні распавяду, менавіта там я ўсяму і навучыўся… Няўжо ня ведаеце пра гэтыя традыцыі? Што, сур’ёзна? Якія ж вы ў сваім Менску правінцыялы, чэснае слова!..
І хціва так, паскуда блакітная, пасьміхаецца, бо разумее: адмовіць яму, народнаму артысту і сусьветнай зорцы, ніхто з маладзёнаў не наважыцца.
Хлопцы ў роспачы зьбіраюцца ў скверы імя Парыскай камуны, што каля Опэрнага. Настрой, натуральна, паганы, нехта бяжыць па пляшку «Партвэйна-72», і пад цурчэньне віна маладыя натуралы пачынаюць адбудоўваць пляны супрацьдзеяньня.
— А давайце проста пашлем яго на хуй! — легкадумна прапануе адзін.
І адразу змаўкае, бо разумее па тварах сяброў: паслаць народнага артыста СССР, карыфея і лаўрэата проста «на хуй» не атрымаецца. Па-першае, ён, пэўна, і так тамака бывае штодня, а па-другое, ад яго залежыць далейшы лёс хлопцаў: рэкамэндацыі ў вышэйшыя навучальныя ўстановы, разьмеркаваньне, нават вызначэньне прафэсійнай здатнасьці.
— Можа, з нашай старажоўскай шпаной перагаварыць, каб яны гэтаму казлу рукі-ногі паламалі? — непаліткарэктна прапануе другі. — Скажаем, што «блакітны» — яго на горкі яблык і адмяцеляць! Нам карысьць, шпане радасьць…
Такая сымпатычная прапанова, на жаль, не ўхваляецца, бо хлопцы адразу пралічваюць: пакрыўджаны імгненна здагадаецца, чыіх рук справа. І тады гамбец усёй харэаграфічнай вучэльні.
— Кажуць, нейкія прастытуткі ў той «Плянэце» ёсьць, — талерантна мяркуе трэці. — Значыцца, павінны быць і прастытуты. Можа… скінемся ды купім яму такога на ноч? Няўжо не дамовімся?!
![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8067/temp.png)
Падобны крэатыў таксама не праходзіць. Гэта зь інтэлігентным эўрапейскім геем кшталту Элтана Джона можна было б неяк дамовіцца. А з паскудным маскоўскім підарасам — ну ніяк!
Карацей, нявыкрутка поўная. І хлопцы-натуралы цяпер выдатна разумеюць тых дзяўчатак, якіх яшчэ нядаўна брутальна цягнулі да ложка. Толькі народнаму гамасэку СССР ня скажаш, што, маўляў, «галава баліць», што «месячныя пачаліся», што «давай у іншы раз»… Віно заканчваецца, і хлопцы вышкрабаюць з кішэняў апошнюю драбязу, бо да закрыцця крамы застаецца зусім мала. А запрашэньне ў «Плянэту», ад якога немагчыма адмовіцца, роўна праз суткі, і гадзіньнік усё цікае і цікае…
І тут адзін хлопец, якому заўтра на выпускным канцэрце танчыць па-дэ-дэ з «Дон Кіхота» Мінкуса, вельмі дарэчы згадвае: яго ж дзяўчына ў тым самым эпізодзе са «Спартака» выконвае партыю Эгіны! Харэаграфічны эпізод, між іншым, называецца вельмі красамоўна: «Оргія ў Краса». Адмоўнага пэрсанажа Марка Ліцынія Краса, як і мае быць, танчыць хцівы маскоўскі пэдэраст. Што неяк і сымбалічна: сэксуальныя збачэнствы ня толькі Трэцяму Рыму ўласцівыя, але ж і Першаму Рыму таксама.
— І што зможа твая Эгіна? — паблажліва пытаюцца натуралы-харэаграфісты. — Масквіч жа зь меншасцяў, на прыгожую дзеўку і глядзець ня стане. Нават калі яна танчыць старарымскую куртызанку Эгіну.
Дон Кіхот нешта абдумвае і сьвятлее з твару. У голасе гучыць надзея, і з кожным словам усё мацней і мацней:
— Учора яны акурат разам «Оргію» рэпэтавалі, дык мая дзяўчына заўважыла, як ён…
![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8068/temp.png)
…Наступным вечарам у залі Дзяржаўнага Акадэмічнага тэатра Опэры і Балету — клясычны карпаратыў «для сваіх». У залі выключна бацькі выпускнікоў, выкладчыкі і ўся вучэльня. Першае адзьдзяленьне выступаюць малодшыя клясы. Дзяўчынкі танчаць фрагмэнты зь «Лебядзінага возера» Чайкоўскага. Публіка ў залі палітычна пісьменная і ідэйна сьпелая, разумее, якая гэта сур’ёзная дзяржаўная справа: нядаўна адзін Генэральны сакратар ЦК КПСС памёр, потым другі, неўзабаве і чарговы скапыціцца, праўдзівыя «гонкі на лафэтах» да крамлёўскага мура. Што ж тады па тэлевізіі паказваць? Зноў Плісецкую? Трэба і нацыянальныя кадры выхоўваць!
Навучэнцы народнага факультэту зухавата дэманструюць «Лявоніху» і «Крыжачок» — ажно масьнічыны сцэны гнуцца!
Наш хлопец-натурал бліскуча выконвае сваю партыю Дон Кіхота, нэрвова пазірае за кулісы. За кулісамі, здаецца, усё гаразд. І сяброўка ў сцэнічным касцюме старарымскай куртызанкі яму гэта на мігах паказвае. Маўляў — не аддам цябе, любы, на разьдзярбан гнюснаму пядрыле, рукі-ногі яму зламлю і яйцы паабрываю!
Гучаць воплескі. Апускаецца заслона. Публіка, натуральна, не разыходзіцца. Шаргацяць праграмкамі, вывучаюць усе тытулы маскоўскага госьця і нецярпліва чакаюць на галоўную страву вечарыны: народны артыст СССР, Лаурэат Дзяржпрэміі, саліст Вялікага Тэатру ў ролі Краса. І як жа нашыя на тле такой зоркі будуць глядзецца?
У Старажытным Рыме, кажуць, няўдахаў-гладыятараў ільвам з тыграмі скормлівалі. А тут, калі кепска станчыш, пашлюць такога гладыятара ў самы занядбаны калгас Лельчыцкага раёну Гомельскай вобласьці харэаграфічны гурток арганізоўваць. Усё залежыць адно ад народнага артыста…
А за заслонай па сцэне ходзіць той самы народны артыст з каляровай крэйдай і крэмзае на дошках сцэны нейкія таямнічыя знакі.
![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8069/temp.png)
Зрэшты, знакі гэтыя толькі для недасьведчаных таямнічыя, а не для харэографаў. Сцэна незнаёмая. Маштабы яе «ў ногі», як кажуць балеруны, ня ўбітыя. Зь якога менавіта месца «перакідное жэтэ» распачынаць, каб у памеры сцэны ўпісацца? Куды потым адысці, каб аператыўная прастора для бліскучага антрашэ засталася? Выраз «танчыць ад печкі» не такі ўжо і бессэнсоўны: яшчэ падчас «прагону» масквіч запрыкмеціў на сцэне нейкія зручныя для вока сучкі і расколінкі, і цяпер гэтыя абапорныя пункты дбайна пазначае крэйдай.
Заслона нарэшце падымаецца. На сцэне — знакаміты сталічны гамасэк у старарымскім рыштунку. У руках Краса — плястмасавы меч, які ён фалічна і пераможна ўздымае па-над галавой. Імпэршчына ва ўсім сваім вычварэнскім бляску. Становіцца гэты масквіч у другую пазыцыю, глядзіць сабе пад ногі, імкліва разганяецца ў звышэфэктным па…
І са страшэнным грукатам валіцца ў аркестравую яміну, проста на фаготы і кантрабасы.
Усе, натуральна, кідаюцца глядзець, бо відовішча рэдкае. Старарымскі рабаўладальнік, вораг свабоды, братэрства і натуральных полавых зносінаў боўтаецца сярод разбітых пюпітраў, бы паранены Чапаеў у рацэ Ўрал. А аркестранты, на галовы каторых гэты падарунак зваліўся, шлюць яму такія шалёныя праклёны, якія б, напэўна, прымусілі збляднець і адхіснуцца нават Пецьку з Анкай-кулямётніцай!
І тут да аркестравай яміны выбягаюць нашы Дон Кіхот з Эгінай. І на праклёны аркестрантаў накладаецца адна толькі фраза:
— Ну што, стары підар, дапрыгаўся?
![](https://kyky-public-storage.s3.eu-central-1.amazonaws.com/image/file/8070/temp.png)
Гэта Эгіна па наводцы Дон Кіхота незаўважна для ўсіх павыцірала на сцэне тыя значкі, што народны артыст маляваў, і хуценька накрэмзала іншыя — усяго толькі на паўмэтра бліжэй да аркестравай яміны…